Romance sonámbulo

Verde que te quiero verde. Verde viento. Veredes ramas.

Topel je večer poletni. Vetrič lahno popihava. Mrak se spušča prav potiho, prve zvezde so nad nama. Kot bi trenil ni nikogar, v tem večeru zdaj sva sama.

Verde que te quiero verde. Bajo la luna gitana, las cosas la están mirando y ella no puede mirarlas.



Vse stvari bežijo mimo, sedeži avtomobila. Težke strehe ni nad glavo, tujca v sedežih pred nama. V tej počasni vožnji veva, nekaj bova zamudila.

Verde que te quiero verde. Grandes estrellas de escarcha vienen con el pez de sombra que abre el camino del alba.



Veter mrši nagajivo tvoje ti lase dišeče. V noči je pridih poseben, tesno skupaj čakajoče. Svojo glavo mi nasloniš lahno dol na moje rame.

Mil panderos de cristal, herían de madrugada.



Mislil sem, da bova tiho, v travi opolnoči sedela. Zgoraj, tam na vrhu hriba, svetle zvezde le nad nama. Pred vsem bi svetom skrita, skupaj poezijo brala.

La noche se puso íntima como una pequeña plaza.



Tiho noč je preminila, zora jo je odnesla s sabo. Ostal je le pridih po njej, po tebi vonj, spomin na njo. Ki po koščkih zopet vznikne ob vseh trenutkih s tabo.

¿Pero quién vendrá? ¿Y por dónde …? Ella sigue en su baranda, verde carne, pelo verde, soñando en la mar amarga.